υπό το φως

Τη μέρα δε σε σκέφτομαι πολύ και δε μου λείπεις όσο νομίζεις.

(βασικά εσύ τίποτα δε νομίζεις, λόγω της πλήρους αναισθησίας σου)

Τη μέρα δε σε θυμάμαι όποτε βλέπω κάποιον να σου μοιάζει.

(μα κανένας δε σου μοιάζει)

Τη μέρα δεν πονάει τόσο το μέσα μου.

(μα συνεχίζει να πονάει)

Τη μέρα οι πληγές λένε πως επουλώνονται.

(μα τόσο καιρό οι πληγές ίδιες μου φαίνονται)

Τη μέρα τίποτα δεν κινείται γύρω από σενα όμως, και είμαι λίγο καλύτερα.

η επι-στροφή

   Πέρασε καιρός. Κι όμως, ποιος θα μου το'λεγε πως ένα χειμωνιάτικο βράδυ χωρίς κρύο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, εγώ θα αποφάσιζα να βγω για λίγο από τη σιγουριά που'χα χτίσει και θα ξαναγραφα.. Να'μαι λοιπόν! 3 χρόνια μετά, 18 πλέον, πιο ήρεμη, βαθιά σκεπτόμενη, με μηδενική ανοχή και αρκετή όρεξη, ήρθα να μιλήσω για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που έρχονται.