κόλαφος

κι αν με φίλησες με όση δύναμη είχες εκείνο το βράδυ, δε γέμισες το κενό

γιατί μετά φίλησες κι άλλη

και τα μάτια σου δεν τα εμπιστεύτηκα ποτέ

γιατί λένε πάντα ψέματα

μη σου τύχη

δεν είναι που είμαι άτυχη
είναι που όσο κι αν προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου γι'αυτό,
κάπου, βαθιά μέσα μου, πιστεύω.

πιστεύω πως θα'ρθεις ένα βράδυ,
ένα απ'αυτά που με κοιτάς με τις ώρες,
και δε θα μου πεις ότι θα'ρθει η δικιά σου

πιστεύω πως θα'ρθεις ένα βράδυ,
ένα απ'αυτά που πίνεις το ουίσκι σου,
και δε θα μου πεις ότι με θες αλλά έχεις σχέση

πιστεύω πως θα'ρθεις ένα βράδυ,
ένα απ'αυτά που το παίζεις αδιάφορος,
και δε θα μου πεις κανένα ηλίθιο υπονοούμενο

πιστεύω πως θα΄ρθεις ένα βράδυ,
ένα απ'αυτά, ξέρεις
και θα μου πεις, πάμε να φύγουμε μακριά

αλλά είναι που δεν έρχεσαι
και το τείχος που μου γκρέμισες,
τώρα το χτίζω πιο γρήγορα και πιο ψηλά.

είναι που δεν έρχεσαι
και δε θέλω πια να με κοιτάς με τις ώρες
και δε θέλω να σε βλέπω να πίνεις
και δε θέλω να μου το παίζεις, και καλά, αδιάφορος
και δε θέλω να σε θέλω.

απέχθεια

ξέρεις, κανείς δεν ήρθε για να μου χαιδέψει τα μαλλιά, μα τα αυτιά

ξέρεις, κανείς δε θέλησε να μάθει τι θέλω, μα μου είπε τι θέλει 

ξέρεις, κανείς δεν έκατσε πολύ, μα έφυγαν με το που έφτασα

ξέρεις, όλοι ήρθαν για να ξεχάσουν έναν άλλο έρωτα, μα δεν με ερωτεύτηκε κανείς

ξέρεις, όλοι ζήτησαν ενδιαφέρον, μα δεν έδειξε κανείς

ξέρεις, όλοι απαίτησαν να μάθω, μα δεν με έμαθε κανείς

ξέρεις, όλοι ήρθαν για να φύγουν και δε θέλω πια κανέναν

ταμείο

  Για κάθε φορά που επιλέγω να μη μιλήσω σε κανέναν, απ'το να ανοίξω μια ανούσια συζήτηση μόνο και μόνο για να μην νιώθω μόνη / η μικρή Κατερίνα μέσα μου χαμογελάει.
  Για κάθε φορά που επιλέγω να μην βγω, απ'το να ξοδέψω χρόνο και χρήμα (ας πούμε) γιατί φοβάμαι να'μαι μόνη / η μικρή Κατερίνα μέσα μου, νιώθει περήφανη.
  Για κάθε φορά που επιλέγω να πω όχι, απ'το να κάνω άλλο ένα χατίρι για να μη μου γυρίσουν την πλάτη / η μικρή Κατερίνα μέσα μου, γελάει.
  Για κάθε φορά που επιλέγω να μην μιλήσω σε κάποιον πρώην μου για να γεμίσω ελπίδες, επειδή όλες μου οι φίλες έχουν σχέση κι εγώ όχι / η μικρή Κατερίνα μέσα μου, με χειροκροτεί.
  Για κάθε φορά που επιλέγω να αφήσω κάποιον να φύγει, απ'το να τον κρατήσω δίπλα μου με νύχια και με δόντια, ώστε να νιώθω πως έχω φίλους / η μικρή Κατερίνα μέσα μου, με θαυμάζει.
  Για κάθε φορά που στέκομαι βράχος / με παραδέχομαι. 

αλήθεια > άνθρωποι

  Οι φίλοι λένε, είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε να συμπορευτούμε στη ζωή κι άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Τι γίνεται όμως, όταν δεν αντέχουν την αλήθεια σου  και επιλέγουν να ζήσουν μακριά από αυτή; Γιατί οι άνθρωποι, όσο σκληροί κι αν δείχνουν δεν αντέχουν την αλήθεια σου; Ή τη δική μου; Ο κόσμος είναι περίεργος, τρελαίνεται να σε κριτικάρει και να σε κουτσομπολεύει, λατρεύει την κριτική που σπάει κόκκαλα, όσο μένει μακριά από αυτούς βέβαια. Όσο η κριτική μένει στην απέναντι πλευρά, όταν όμως περάσει και στο δικό τους στρατόπεδο, θυμώνουν. Είναι περίεργος ο κόσμος. Λες και ντρέπεται να αντικρίσει τον αληθινό του εαυτό. Γιατί η σωστή και αντικειμενική κριτική, αυτό είναι. Ένας καθρέφτης αλήθειας, που σου δείχνει ποιος πραγματικά είσαι ή τι κατέληξες να είσαι, και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο. Αν λοιπόν είχα να διαλέξω, αν και νομίζω πως έχω ήδη επιλέξει στρατόπεδο, θα διάλεγα την αλήθεια. Όσο κι αν δε μ'αρέσει ορισμένες φορές, όσο κι αν πονάει, όσο κι αν τσούζει, νομίζω πως καθημερινά επιλέγω την αλήθεια από τους ανθρώπους. Γιατί; Γιατί η αλήθεια είναι υπεράνω όλων και η αδιαφιλονίκητη έλξη που μου προκαλεί νομίζω πως είναι καλύτερη από τον κάθε άνθρωπο που δεν θα την άντεχε..

υπό το φως

Τη μέρα δε σε σκέφτομαι πολύ και δε μου λείπεις όσο νομίζεις.

(βασικά εσύ τίποτα δε νομίζεις, λόγω της πλήρους αναισθησίας σου)

Τη μέρα δε σε θυμάμαι όποτε βλέπω κάποιον να σου μοιάζει.

(μα κανένας δε σου μοιάζει)

Τη μέρα δεν πονάει τόσο το μέσα μου.

(μα συνεχίζει να πονάει)

Τη μέρα οι πληγές λένε πως επουλώνονται.

(μα τόσο καιρό οι πληγές ίδιες μου φαίνονται)

Τη μέρα τίποτα δεν κινείται γύρω από σενα όμως, και είμαι λίγο καλύτερα.

η επι-στροφή

   Πέρασε καιρός. Κι όμως, ποιος θα μου το'λεγε πως ένα χειμωνιάτικο βράδυ χωρίς κρύο, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, εγώ θα αποφάσιζα να βγω για λίγο από τη σιγουριά που'χα χτίσει και θα ξαναγραφα.. Να'μαι λοιπόν! 3 χρόνια μετά, 18 πλέον, πιο ήρεμη, βαθιά σκεπτόμενη, με μηδενική ανοχή και αρκετή όρεξη, ήρθα να μιλήσω για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που έρχονται.